9. Przestań wątpić, zacznij wierzyć!

Nie wiem ile czasu minęło, być może były to ułamki sekund, ale po jakimś czasie zdecydowałam się odwrócić do nowo przybyłych. Mój mózg, chwała mu za to, był na tyle rozwinięty, że wiedział co go czeka. Za moimi plecami, stało murem czterech zawodników, niczym czterech pancernych. Każdy z nich spoglądał na mnie z innym wyrazem twarzy. Nowakowski, środkowy, znany również jako Cichy Pit, otworzył usta w literę „o” i z takim oto wyrazem twarzy pozostał. Bartman, atakujący, znany ze swojego wybujałego ego i tatuażu na ramieniu z jakimś jego ważnym motto, zwany Zibim, bo imię stare jak świat, wyszczerzył swoje kły i  obrzydliwie świdrował wzrokiem tam, gdzie nie powinien. Natomiast Ignaczak po uprzednim zdziwieniu chyba próbował się opanować i delikatnie szturchał Bartmana, który normalnie nie wyglądał. Ostatni z czwórki, Kosok, chyba najtrudniejszy orzech do zgryzienia. Jego oczy, ciemne jak puszcza białowieska po zmroku, zatrzymały się idealnie na jednej linii wraz z moimi. Jego twarz nie wyrażała żadnych skrajnych emocji, nie to co u Nowakowskiego i Zbigniewa. Wzrok Grzegorza był o tyle dziwny, że moje nerwy wzrokowe nie potrafiły utrzymać powiek w nieruchomości. Zamrugałam kilka razy i odchrząknęłam, w celu przygotowania zebranych na coś w rodzaju wojny domowej.

- CZY WY DO JASNEJ CHOLERY, NIE MACIE NIC INNEGO DO ROBOTY, TYLKO WYPATRYWANIE MNIE W KAŻDYM MOŻLIWYM MIEJSCU?! PRZEŻYŁAM RZESZÓW, PRZEŻYŁAM SPOTKANIA Z WAMI PO MECZACH I NADAL WAM MAŁO?!  - wykrzyczałam im w twarz i aż sama się zadziwiłam, że znieśli to w miarę dobrze. Złapałam oddech i miałam zamiar dokończyć moje wrzaski, ale przerwano mi.

- ANDERSON? Dlaczego się obściskujesz z ZUZĄ?!  - czyżby te skoczne, dwumetrowe w większości małpy, dopiero teraz zanalizowały osobnika siedzącego obok mnie? Tracę wiarę w świat…

- Wiesz, ta cała sytuacja jest podejrzana… - Matt spojrzał na mnie i delikatnie wstał z krzesełka.  Skinął głową i skierował się do szatni. Ja natomiast, morderczym wzrokiem objęłam zebranych.

- Zawsze wiecie, kiedy coś popsuć. – mruknęłam i również wstałam.

- Przecież to jest bratanie się z przeciwnikiem! O, widzę, że nawet dresiki ci dał! Po meczu się poznaliście i od tak, zdecydowaliście, że posiedzicie sobie ramię w ramię, tak? Przecież to Amerykanin! – Kosa nagle się ożywił.

- Po pierwsze, dresiki są moje, palancie. Po drugie, nie znam go od dziś. Po trzecie… pracuję w ich reprezentacji. – powiedziałam. Dwa ostatnie zdania skutecznie zamknęły im usta.

- Nic tu po mnie. Jeśli następnym razem będziecie chcieli mi coś popsuć, to dajcie znać wcześniej, żebym popcorn przygotowała na ten wasz teatrzyk. – zostawiłam zawodników w stanie zdziwienia i podążyłam w stronę tylnego wyjścia.

- Już ja sobie z nimi porozmawiam! No jak to tak, prawie powiedziałaś i wtedy przyszli? Cóż za idealne wyczucie czasu. Mówię ci, zaraz zadzwonię do tych skurczybyków! – Lotman emocjonował się niczym po błędzie sędziego. Szliśmy razem w stronę autokaru, a ja w międzyczasie opowiedziałam mu całą historyjkę.

- Daj spokój, to było do przewidzenia, że gdzieś mnie wypatrzą. Po prostu jestem zła, bo dlaczego w tamtym momencie? – jęknęłam.

- Hej, a może to był dar od Boga? Może sceneria była za mało romantyczna, czy coś… - Paul uśmiechnął się, za co oberwał ode mnie ciężką torbą.

- Już ja ci dam dar od Boga! – fuknęłam i zmrużyłam oczy. Lotman jak zwykle nic sobie z tego nie zrobił i po raz kolejny wybuchnął gromkim śmiechem.

- Dasz radę, no chyba, że…

- Że co? – zapytałam rozglądając się, czy aby nikt nas nie podsłuchuje.

- No chyba, że on cię uprzedzi. – po słowach przyjaciela aż przystanęłam. No, bo przecież jest taka możliwość, prawda? Jednak, kolejną niewiadomą jest to, że on wcale nie musi czuć tego co ja…

- Ty się w jasnowidza nie baw, tylko lepiej chodźmy szybciej,  bo pojadą bez nas, a tego to raczej nie chcemy. – trąciłam go ramieniem i znacznie wyprzedziłam. Nie miałam ochoty na dalsze gdybanie, to nie dla mnie. Wolałam zostawić problemy na później, za bardzo mnie męczyła cała ta sytuacja. Nikt nie zrobi kroku za mnie, wszystko zależy ode mnie.

Jeżeli można człowieka nazwać szczęśliwym, kiedy po podróży wchodzi do własnego mieszkania, o tyle jego szczęście może popsuć mały przedmiot, wydający okropny dźwięk zwany dzwonkiem. Cóż, najwyraźniej moje szczęście polegało właśnie na tym, że każde, najmniejsze zjawisko potrafi je doszczętnie zepsuć. W tym właśnie momencie mój jakże nieskazitelny humor został popsuty poprzez ciąg liter wyświetlonych na ekranie mojego telefonu. Cztery, jakże proste litery układały się w tak dobrze znane słowo dla każdego dziecka. Mama. Tak, moja mama właśnie dobijała się do mnie, a ja sama nie wiedziałam, czy mam odebrać. W końcu jednak zdecydowałam się na naciśnięcie zielonej słuchawki i zbliżenie aparatu do ucha.

- Cześć mamo. – powiedziałam bez entuzjazmu, siląc się na spokojny ton.

- Cześć córeczko. Dlaczego nie odbierałaś telefonów? – powiedziała. Jak widać, nie miałam ochoty na rozmowę z nią.

- Tak wyszło, nie miałam za wiele czasu. – odparłam. W słuchawce nastała dłużąca się cisza.

- Rozumiem. A jak tam pensja i te sprawy?  - teoretycznie powinny mnie te słowa zamurować, wprowadzić w osłupienie lub coś w tym stylu. Jednak ja już się przyzwyczaiłam do takiego traktowania przez moją rodzoną matkę. Dla niej liczyły się tylko pieniądze. Tylko.

- Mamo, nie za bardzo mnie to interesuje. – mruknęłam. – Właśnie wróciłam z ciężkiej podróży, byliśmy na meczu… - ciekawe, czy w ogóle wie, że byłam w Polsce. Ciekawe, czy ją to w ogóle interesuje.

- Aha. Ale myślisz, że pensja będzie ok? – nagle zachciało mi się ryczeć. Totalnie ryczeć. Nie możesz zwierzyć się własnej matce, bo interesuje ją tylko hajs. Tak naprawdę starałam się ukrywać to, że to wszystko odciska piętno na moim sercu. Ale to tak naprawdę boli, cholernie boli, kiedy matka w twoim rozumieniu nie znaczy nic…

- Mamo… Proszę cię. – przed moimi oczami zaległa lekka mgła, spowodowana nagłym napływem palących łez. Siląc się na opanowanie drżenia podbródka odchrząknęłam. – Muszę kończyć. – nacisnęłam czerwoną słuchawkę i rzuciłam telefon na kanapę. Działając pod wpływem impulsu, zraniony człowiek rozpaczliwie poszukuje pomocy. Ja, działając pod takim wpływem obrałam dość dziwną ścieżkę, ale jakimś cudem dotarłam pod drzwi… no chyba łatwo domyślić się kogo. Dopadłam drzwi do mieszkania Andersona. Po uprzednim zapukaniu, zadzwonieniu i Bóg wie czym jeszcze, drzwi otworzyły się na oścież.

- O. – tyle jedynie wydobyło się z moich ust, kiedy drzwi otworzyła mi wysoka brunetka. W ręczniku.

Zuza, chyba jednak obrałaś złą ścieżkę…

Wybaczcie mi błędy, potem poprawię, bo pisane na szybko. Wiem, że się spóźniłam o dzień, ale biwak był o tyle świetny, że potrzebowałam jednego dnia na odespanie go. :P

Naprawdę, życzę każdemu z was, żeby poczuł tak ogromną więź z klasą, jaką ja poczułam przez ten biwak. :)

Poza tym, nasza kochana reprezentacja... Nie daliśmy rady. Jednak, każdy kibic dobrze wie, że DUMNI PO ZWYCIĘSTWIE, WIERNI PO PORAŻCE. Jeszcze będzie pięknie i ja w to wierzę.

Rozdział dedykowany Oli, za to, że wiernie czeka i przeczytała wszystkie rozdziały jednym tchem na informatyce. :P

I kolejny dedyk dla Julki, która równie się emocjonowała i czekała. :)

Następny w niedzielę, a potem już normalnie, cyklicznie, we wtorki i niedziele.

Oraz zapraszam na coś nowego, co rozpocznę wraz z wakacjami:

 http://hope-and-faith-love-and-tears.blogspot.com/