10. Po prostu bądź, kochaj i bądź.

- Eee... Przepraszam. - wydukałam do brunetki stojącej w drzwiach. Zamiast puścić się pędem ku swoim drzwiom, stałam jak wryta, wpatrując się w dziewczynę.

- W porządku. - uśmiechnęła się do mnie. - Spokojnie, jestem siostrą Matt'a. - dodała, widząc moją minę. Hej, czy mój mimika mojej twarzy aż tyle wyrażała?

- Victoria. - dziewczyna pomimo swojej mniej lub bardziej komfortowej sytuacji, podała mi rękę. Uśmiech nie schodził z jej twarzy, a piegi rozsypane po jej twarzy, nadawały Victorii uroku. Była po prostu śliczna.

- Zuzanna. To znaczy... Zuza. Łatwiej wymówić. - odwzajemniłam uśmiech.

- Wiem. - odparła. - Matt mi wiele o tobie opowiadał. Ale z resztą, wchodź do środka. Brat jest... właściwie to nie wiem gdzie jest, ale go nie ma tutaj. - przepuściła mnie w drzwiach. Weszłam do znanego mi mieszkania Andersona.

- Usiądź w kuchni, ja tylko się ogarnę i zaraz zrobię nam kawę. - wedle polecenia nowo poznanej, skierowałam się do wskazanego pomieszczenia i usiadłam na krześle obok dużego stołu. Lubiłam to miejsce i wielce zazdrościłam go Matt'owi. Tuż obok znajdowało się ogromne okno, które skierowane było na piękny park, który mienił się przeróżnymi barwami posadzonych tam drzew i kwiatów. Od samego patrzenia na ten widok można się zatracić w myślach.

- No, już jestem. - w kuchni pojawiła się Victoria i z nieodłącznym uśmiechem zabrała się do robienia kawy. Jak gdyby nigdy nic. Jak gdybym wcale nie zastała jej w samym ręczniku. Jak gdyby znała mnie od lat.

- Zatrzymałam się u brata na kilka dni. Muszę coś załatwić w tym mieście, a że on tu mieszka, to skorzystałam z okazji, żeby go odwiedzić. - mówiła. - Swoją drogą, miałam z nim porozmawiać na pewien temat...  - mruknęła i podała mi kawę. Usiadła naprzeciw mnie i spojrzała mi w oczy. Jak przyjaciółka. Jak ktoś, kogo nigdy nie miałam.

- Zuzia... Jak możesz usłyszeć, potrafię wymówić twoje imię. - zaśmiała się. - A to dlatego, że znam troszkę polski. Utrzymuję kontakt z pewnym Polakiem... Siatkarzem dokładniej. Ale chciałam ci coś powiedzieć. Wiem, że mnie nie znasz i zapewne masz mnie za nachalną, jednak... Wiem o tobie sporo, bo Matthew musi cię naprawdę lubić, skoro potrafi mi o tobie opowiadać godzinami. - puściła mi oczko. - Tylko nie złość się na niego, o to, że rozmawiałam z nim na twój temat... Mogę cię zapewnić, że były to same superlatywy. Wybacz, gaduła ze mnie. - w towarzystwie siostry Andersona czułam się wspaniale. Dziewczyna zasypywała mnie słowami, dosłownie tłumiąc we mnie gorycz po rozmowie z matką. Każde jej słowo, zdanie, powodowało wybuch mojego śmiechu. Minuty upływały nam niczym sekundy, nawet nie zauważyłam kiedy minęła nam godzina.

- Victoria... - zaczęłam.

- Mów Vicky. - przerwała mi. - Kontynuuj.

- Dobrze, Vicky. Dlaczego Matt tyle ci o mnie opowiadał? - zapytałam.

- On nie jest ci obojętny, prawda? - Vicky przeszyła mnie badawczym wzrokiem. Ja natomiast, spuściłam wzrok. - Kochasz go, prawda?

- Skąd takie przypuszczenie? - wybąkałam.

- To widać. Sposób w jaki wymawiasz jego imię. Kiedy o nim mówię, w twoich oczach coś się zapala. A z resztą, musicie mieć naprawdę dobry kontakt ze sobą, skoro brat tyle o tobie opowiada... Zuzia, nie mam zamiaru prawić ci morałów, bo sama zatraciłam się w miłości. Nie mam zamiaru pouczać cię, ani wskazywać drogę do Matt'a. Chcę ci jedynie powiedzieć... że dla niego też coś znaczysz. Ale co, to już musi ci sam powiedzieć. - posłała mi jeden ze swoich uroczych uśmiechów. Podniosłam wzrok i wbiłam go w Victorię.

- Chciałam mu to powiedzieć. Próbowałam, ale za każdym razem ktoś nam przerywa. - powiedziałam.

- Posłuchaj mnie. Nie wiem gdzie on się szlaja, ale powinien zaraz wrócić. Jest już późno, ale to dobra pora. Teraz zmykaj, ale jak Matthew wróci to mu powiem, że tu byłaś i coś od niego chciałaś. Znając go, powędruje do ciebie, a wtedy... Kolejna szansa dla ciebie. - miałam ochotę ją wyściskać. Wycałować, wyściskać, wszystko na raz!

- Dziękuję ci. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. - wydobyłam z siebie. 

Nowa nadzieja buduje się we mnie.

Pukanie do drzwi, za każdym razem mnie denerwuje. Bo ile można mówić ludziom, że obok jest dzwonek?! Jednak w tym jednym, jedynym momencie, ten dźwięk nie zdenerwował mnie. Wręcz przeciwnie. Bo wiedziałam, kto za nimi stoi. Byłam pewna.

- Cześć. - znajomy głos przywitał mnie, kiedy otworzyłam drzwi. - Wiem, że coś ode mnie chciałaś, ale ja też muszę z tobą porozmawiać. Dlatego, zapraszam cię na spacer w świetle latarni ulicznych. Co ty na to? - rozbawiło mnie to totalnie.

- Jasne. - odpowiedziałam i zamknęłam za sobą drzwi. Zeszliśmy na dół, a następnie na zewnątrz. Serce waliło mi jak oszalałe, a nerwy twarzy walczyły ze sobą, żeby nie otworzyć ust i nie wykrzyczeć w twarz Andersona pewnych dwóch słów. Dziewięć liter, dokładniej.

- No więc... Nie wiem jak zacząć. - powiedział i spojrzał mi w oczy.

- Od początku? - podsunęłam mu, próbując dorównać jego kroku. Co jak co, ale on ma dwa metry z hakiem, a ja niestety nie.

- No dobrze, dobrze. - uśmiechnął się. - Może to zabrzmi sztucznie i nie tak jak powinno, ale tamtego pierwszego dnia, kiedy cię zobaczyłem, coś mnie tknęło. Od wielu lat wzbraniałem się od tego uczucia, ale... Czasem w jego obliczu człowiek jest niczym. Przychodzi nagle i... wszystko się zmienia. Zuzia, każda rozmowa z tobą, każdy twój uśmiech, jest dla mnie miodem na serce. Zuzia, ja...

- Ćśś... - przyłożyłam mu palec do ust i łamiąc wszelkie zasady i reguły zbliżyłam swoje usta do jego. - Ja ciebie też, Matt, ja ciebie też. - nasze oddechy mieszały się, spojrzenia miękły, a każdy nerw mózgu pulsował od euforii.

Stało się. Nasze usta złączyły się w pocałunku. W pocałunku, który był wylewem emocji rozbijających nas od środka.

Spodziewaliście się? :D Musiałam, musiałam, po prostu musiałam!

Wiem, że to nie powinno tak wyglądać, no ale cóż. Trudno się mówi.

 A Vicky to już pozostanie tu do końca.

A koniec być może niedługo. 20 rozdziałów nie będzie. Jeszcze kilka.

I nie wiem jak mam to opowiadanie zakończyć! 98765678 myśli i nie wiem, którą wybrać. :P

Może wy mi coś podsuniecie?

Kolejny rozdział w czwartek, a ja już zapraszam was na coś nowego, co rozpocznę 28 czerwca:

www.hope-and-faith-love-and-tears.blogspot.com/

Nowe opowiadanie, z Kosokiem w roli głównej.

I niech was nie zmylą nazwiska.

Buziaki, Joan.

PS. P.S. CZY P.S, nie wiem jak to się pisze, ale zapomniałam o pewnym elemencie.
Bowiem pewna podejrzana osoba...
zwana Zuzanną...
Mój potencjalny mentor, egzekutor, zgred i takie tam...
Oczekuje dedykacji!
Dlatego, ja znana ze swej jakże nienagannej litościwości...
Ofiaruję ci, droga Zuzanno,
w twe czcigodne ręce...
tą dedykację! :D
Trzymaj się, siostra. :)
(Egzystuje ona tutaj: www.bydgoszczczybelchatow.blogspot.com)