8. Urodziłam się, żeby popełniać błędy, a nie udawać doskonałą.

- Zuza! Zuza, wstawaj! – natarczywy głos powodował tępy ból w moich skroniach. Czułam się jak pod wpływem jakichś środków odurzających, głos docierał do mnie tak jakby z oddali. Zmusiłam każdy nerw mojego ciała do impulsu i otworzyłam oczy.

O dziwo, znajdowałam się w moim mieszkaniu, we własnym łóżku, a obok niego stał Lotman z miną jakby świat miał skończyć się za pięć minut.

- Zuza, wstawaj! Na mecz jedziemy! – potrząsał mnie, a ja spojrzałam na niego jak na wariata.

- Jaki mecz? Lotman, co ty wygadujesz? Przecież mecz był dwa dni temu!  - uparcie usiadłam na łóżku i pokazałam palcem na czoło. – Kochany, coś ci się w główce pomieszało. I w ogóle co ja tu robię? Przecież byłam na ulicy… a ty mnie zdradziłeś! Wygadałeś Andersonowi! Co ja tu, do cholery robię? Przecież powinnam leżeć w szpitalu, ta ciężarówka…  - krzyczałam. W końcu straciłam siły i tym razem ja potrząsnęłam Paulem. Ten jego wzrok niedowierzania powodował, że traciłam pewność siebie. CO się wydarzyło?

- Zuzia… Wszystko w porządku? O czym ty mówisz? Jaki mecz? Jaka ciężarówka? Wczoraj mi powiedziałaś o swojej miłości, a ja przecież nic Mattowi nie mówiłem. I nie mam zamiaru mówić… Zuza, co z tobą jest? – przejechałam dłonią po skroniach.

- Paul, o czym ty mówisz? – wydukałam. Wszystko stało się niejasne. O co w tym wszystkim chodzi?

- Nie, moja droga, o czym ty mówisz? Musiałaś mieć jakiś sen, czy coś.  – chyba stracił we mnie wiarę, bo świdrował wzrokiem po ścianach.

- Dziś jedziemy na mecz. Wczoraj upiłaś się i płakałaś w moje ramię. Jutro mecz z Polską. Anderson nic nie wie. Tak to wygląda. – powiedział i spojrzał na mnie badawczym wzrokiem. Uderzyłam w swoje czoło otwartą dłonią i niczym poparzona czmychnęłam z łóżka.

- Jaka ja jestem głupia! Wiesz co mi się śniło? Śniło mi się, że pojechaliśmy na mecz, Kosa, Pit, Igła i Zibi mnie męczyli, Polacy wygrali 3:0, potem Igła zaprosił mnie, ciebie i Matta na imprezę do klubu, tam wy wszyscy się… trochę przeholowaliście, Anderson mnie pocałował, ja go trzasnęłam z liścia, na drugi dzień żałowałam tego, ale okazało się, że on ma mi to za złe, a ty… ty mu wszystko wygadałeś i on dlatego to zrobił. A ja byłam wściekła i poszłam snuć się samotnie po mieście. I prawdopodobnie rozjechała mnie ciężarówka. – zakończyłam swój monolog i zbierając po drodze normalne ubrania i inne akcesoria, wrzucałam je do walizki, którą prawdopodobnie przygotowałam sobie dzień wcześniej. – Matko boska, jakie ja mam sny! – Lotman nie odzywał się, ale jego mina niewiele wyrażała.

- Nie dziwię się, skoro spałaś… - tu spojrzał na zegarek. – Dokładnie piętnaście godzin. To pewnie przez ten wczorajszy alkohol. Zbieraj się, za godzinę samolot. – poklepał mnie po plecach i wyszedł.

To wszystko to nie prawda. Nic się nie wydarzyło, a ja jestem w punkcie wyjścia. Wszystko jest na swoim miejscu. No, oprócz mojej egzystencji, ale to szczegół.

- Cześć. – powiedziałam do Matta, a właściwie to do pleców Matta, stojących tuż przede mną. Właśnie kierowaliśmy  się do bramek na lotnisku.

- O, cześć, Zuza. – powitał mnie uśmiechem. O tak, zdecydowanie wolę patrzeć na jego szczery wyszczerz, niż na chłodne spojrzenie. – Jak tam, emocje buzują? – zaśmiał się, a ja jak głupia zapatrzyłam się w jego oczy.

- Eee… Wszystko na swoim miejscu. – odparłam i posłałam mu uśmiech.

- Jaki wynik obstawiasz? – poruszył brwiami w zabawny sposób.

- Oczywiście, że remis, mój drogi. – zaśmiałam się i otulona gwarem i śmiechem innych ludzi zaczęłam wierzyć w to, że mój sen, to był tylko sen.

- A oto przed państwem drużyna Stanów Zjednoczonych!  Powitajmy naszych gości gromkimi brawami! – głos wodzireja rozbrzmiewał na całej katowickiej hali. Całe trybuny mieniły się biało-czerwonymi barwami, kiedy doszło do przedstawienia naszej, polskiej kadry. Każdy kibic, bez względu na swoje możliwości wokalne, śpiewał wspólnie z tysiącami innych rodaków, hymn Polski. Niesamowite uczucie, być tam i widzieć to na żywo. Kilka minut, a emocje przy tym ogromne. Drużyny wróciły do trenerów i sztabów szkoleniowych. Już za chwilę mieli wbiec na boisko i zagrać jak najlepiej potrafią. Przeciskając się pomiędzy zawodnikami, trenerami i fizjoterapeutami, dotarłam do Andersona.

- Powodzenia. – szepnęłam mu do ucha. Uśmiechnął się i co dziwne, przytulił mnie.

- Dam radę. – powiedział i mrugnął do mnie.

Wyjściowe składy znalazły się na pomarańczowym polu, tym samym rozpoczynając mecz.

- Co tu taka zamyślona siedzisz? Nie świętujesz z nami… - głos Matta wypełniał ciszę w moim przewodzie słuchowym.

- A bo wiesz, zastanawiam się czy sny mogą być prorocze…  - powiedziałam i delikatnie uśmiechnęłam się do niego. Drużyna USA wygrała trzy do zera. Identycznie jak w moim śnie. Jednak nie bardzo chciałam, żeby sprawdził się on w całości…

- O czym był ten sen?  - zapytał mnie i usiadł obok mnie na plastikowym krzesełku.

- Prawdopodobnie był nauczką dla mnie. Pokazał mi, że jak się w końcu nie zdecyduję, to w końcu wszystko obróci się przeciw mnie…

- Na co się nie zdecydujesz? – spojrzałam w jego oczy. Tak pięknie mieniące się wskutek oświetlenia hali. Tak wiele chciałabym mu powiedzieć…

- Matt, bo ja… - zacięłam się i spojrzałam w bok. To było trudne, strasznie trudne.

- No mów, nie krępuj się. – objął mnie lekko ramieniem. Magiczne uczucie, kiedy ciepłe objęcia drugiej osoby stają się dla ciebie izolacją od świata, choćby na kilka sekund…

- No dobra, powiem ci, ale obiecaj mi, że… że pomimo twojej reakcji, niech będzie tak jak jest teraz…

- Dobrze, mów…

- … O! Kogo ja widzę! Zuza?!

- Z kim ty się obściskujesz?!

- To Zuzia?! Czemu ona ma dresy z flagą USA?!

- To zdrada! Ta zniewaga krwi wymaga! – zamarłam. Nie musiałam się odwracać, wiedziałam, kto mi przeszkodził. Kosok, Nowakowski, Bartman i Ignaczak. Zajebiście! 

Tadam! Nie wiem, czy da się tak, ale napisałam to pod wpływem impulsu. Jest jak jest.

W niedzielę nie będzie nowego rozdziału, ponieważ wyjeżdżam jutro na biwak klasowy i wracam dopiero w poniedziałek wieczorem. Nowy rozdział we wtorek. 

Poza tym, byłam u fryzjera i po raz pierwszy nie opitolili mnie na idiotę. :D 

Życzę wszystkim udanego weekendu,

liczę na wasze komentarze i opinie. :*

NA MARGINESIE, ZAŁOŻYŁAM KOLEJNEGO BLOGA Z OPOWIADANIEM!

LINK:   http://hope-and-faith-love-and-tears.blogspot.com/

 PROLOG POJAWI SIĘ TAM DOKŁADNIE 29 CZERWCA.