12. Popatrz jak wszystko szybko się zmienia, coś jest, a później tego nie ma.

Miesiąc później

Chciałoby się rzec, że miłość zmienia człowieka. Duży wkład w pojęcie pozytywne lub negatywne, ma partner. Są takie przypadki, kiedy to uczucie niszczy, wyniszcza, aby potem pozwolić człowiekowi na bezgraniczne szczęście. Drugi przypadek to euforia, radość, same pozytywy. A potem, coś się łamie. Coś staje w miejscu, przestaje się rozwijać. Który z tych przypadków był opisem tego, co łączyło mnie i Andersona? Z każdą chwilą wątpiłam w ten pierwszy. Przeszliśmy razem cały miesiąc. Calusieńki. Dość szybko ze sobą zamieszkaliśmy. Dość szybko zaczęliśmy na poważnie. Każda minuta powoduje, że zastanawiam się, czy my się naprawdę znamy. Może to wszystko zaczęło się zbyt szybko? Może to nie tak powinno wyglądać? Ta cała sytuacja zaczęła być coraz bardziej dziwna. Przestało być tak kolorowo. Przestaliśmy być tak blisko. Moje serce konało z bólu, kiedy siedziałam w mieszkaniu pół dnia sama. Nie radziłam sobie z tym, oboje sobie z tym nie radziliśmy. To wszystko potoczyło się za szybko...

- Paul? Cześć. - powiedziałam do przyjaciela stojącego w moich drzwiach. Sezon Ligi Światowej się zakończył, a nasza drużyna stanęła na drugim miejscu podium. Pomimo to, w domu nadal byłam sama przez większość czasu...

- Cześć. Chciałaś żebym przyszedł, więc jestem. Co się stało?  - wszedł do mieszkania i spojrzał na mnie. Jego widok mnie przeraził, wyglądał jakby miał się zaraz rozpłakać. Serce mi stanęło.

- Zaraz... Paul, wszystko w porządku? - złapałam dłoń przyjaciela.

- Nic nie jest w porządku, Zuza. Nic... - w jego oczach pojawiły się łzy. Natychmiastowo znalazłam się przy nim.

- Co się stało? Coś z Jasmine?  - zapytałam delikatnie. Mój przyjaciel usiadł na kanapie i schował w twarz w dłoniach. Usiadłam obok niego i objęłam go ramieniem.

- Ona... Ona straciła dziecko. - załkał. Dreszcz przeszył moje ciało. Paul od zawsze kochał dzieci. Zawsze chciał mieć swoje. A gdy w końcu jemu i jego żonie się udało, stracili je. Nie wyobrażałam sobie jak może czuć się Lotman, a co dopiero jego partnerka. Było mi niewyobrażalnie przykro i po prostu nie wiedziałam co mam powiedzieć, jak mam pocieszyć. W obliczu ogromnego bólu i żalu mojego przyjaciela, zapomniałam o swoich problemach. Wszystko zeszło na drugi plan. Tylko, że nie miałam pojęcia jak mam pomóc Paulowi. Bo czym są moje puste słowa, w porównaniu z tym, co dzieje się w jego głowie i sercu? Czym? Niczym. Bałam się powiedzieć cokolwiek.

- Paul, ja nie wiem co powiedzieć... Nawet nie wiesz jak mi jest przykro... - wydukałam z siebie. Widok płaczącego mężczyzny łamie serce, dosłownie. Z moich oczu już dawno uleciały pojedyncze łzy. - Jest coś, co mogę dla ciebie zrobić? - powiedziałam.

- Pojedź tam ze mną. Błagam cię, pojedź tam ze mną, bo ja sam tego nie przeżyję. Błagam cię, Zuzia. Zrób to dla mnie... - widok jego zaszklonych oczu spowodował, że nie umiałam mu odmówić.

- No dobrze... Kiedy?

- Teraz. - odpowiedział. Rozejrzałam się po mieszkaniu i spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Napisać do Matt'a? Lepiej nie, z resztą mało co go teraz obchodzi. Wychodzi rano, jest niewiadomo gdzie, przychodzi na kilka minut i znów wybywa. Przestało mu zależeć, to było widać. Jednak nie miałam teraz czasu na zastanawianie się co z nim, musiałam pomóc przyjacielowi. Nic innego mi nie zostało.

Szpitale? Coś okropnego. Te odgłosy maszyn podtrzymujących życie ludzi, ten wszechobecny spokój, a zarazem pośpiech, ten zapach, widok. Nienawidzę szpitali. Cała ta aura mnie przytłacza. Przyszłam tu razem z Lotmanem, ale pozostałam na korytarzu. Nie mogłam wejść do sali, gdzie znajdowała się jego żona. Nawet nie pod względem osobistym, ale emocjonalnym. Musieli to znieść sami, ja nie mogłam naruszać ich spokoju.

Samotnie przechadzając się po szpitalu, moje myśli niezwłocznie zbłądziły do tematu mnie i Andersona. Przynajmniej do połowy miesiąca była sielanka. Tak, sielanka, typowa. Każda minuta spędzana razem, każda chwila spędzana razem. Jednak, sielanki mają to do siebie, że nie trwają wiecznie. Wtem coś nam stanęło na drodze i zaczęło się walić. Tłumiłam w sobie to, jak bardzo źle się czuję z tym, że oddalamy się od siebie. I to stało się nagle, po prostu nagle, z dnia, na dzień. Nie mówiłam o tym nikomu, nawet Lotmanowi. Usiłowałam ze spokojem porozmawiać z ukochanym, ale każda nasza rozmowa była odkładana z błahych powodów. Bolało? Jak cholera. I nadal boli, z każdym dniem coraz bardziej. Zakochałam się w nim bez pamięci, powoli zatracając się w tym wszystkim...

Z sali, w której znajdowała się Jasmine wyszedł Paul. Wyglądał źle, bardzo źle. Podszedł do mnie i złapał mnie za rękę.

- Leć do domu. Pewnie Matt już na ciebie czeka, a jest już późno. Dziękuję ci. - powiedział i uśmiechnął się smutno.

- Paul, ja nie mam po co tam wracać... Już nie jest tak, jak wcześniej. - powiedziałam cicho.

- Widzę to. Nie chciałem ci tego mówić, ale on się chyba pogubił w tym co czuje. Porozmawiaj z nim, nie pozwól, żeby to się tak skończyło. Idź do niego. Walcz o to. - poczułam palące łzy w oczach. Słowa przyjaciela dodały mi odwagi i serca, żeby walczyć o to, co między nami zostało. Pożegnałam się z Lotmanem i wybiegłam ze szpitala. Będę walczyć, będę. Choćby miało to być ostatnia rzecz w moim życiu.

♫

Weszłam do naszego mieszkania, uprzednio otwierając je moimi kluczami. Najwyraźniej Matt nadal nie wrócił. Wybrałam numer do niego, ale włączyła się automatyczna sekretarka. Dopiero teraz rozejrzałam się po mieszkaniu. Moje serce przeszył sztylet. Było puste. Wcześniej znajdowało tu się pełno rzeczy, chociażby siatkarskie stroje, buty, ochraniacze, piłki, medale, puchary, obrazy, zdjęcia. Teraz, było tu po prostu pusto. Wszystko zniknęło. Wszystko. Pole mojego widzenia zostało zmniejszone przez łzy cisnące się do moich oczu. Odszedł, odszedł...

Na stole leżała pojedyncza kartka. Drżącymi rękoma wzięłam ją i zaczęłam czytać.

Droga Zuzanno,

przepraszam. Stchórzyłem, uciekam. Nie potrafię zostać. Nie potrafię kochać. Nie powinienem się do ciebie zbliżać, nie powinienem dawać ci nadziei. Nie nadaję się do miłości. Było wspaniale, ale ja nie jestem ciebie godzien. Przepraszam, że musiałaś być sama, przepraszam, ale przywiązałem się do ciebie zbyt bardzo. Prędzej czy później i tak złamałbym ci serce zdradą, musiałem wybrać odejście. Wiem, że i tak zadaję ci ranę w serce, że i tak niszczę cię. Nigdy sobie tego nie wybaczę, że zadałem ci ból. Że sprawiłem, że płaczesz. Że odszedłem.

Nie powinienem cię o nic prosić, już sam ten list jest dla ciebie raną w sercu. Jednak nie chcę, żebyś zrobiła coś głupiego. Nie mógłbym żyć, wiedząc, że przeze mnie cierpisz fizycznie. Zadałem ci zbyt wiele bólu psychicznego. Musisz być silna, musisz. Wierzę, że odnajdziesz kogoś, kto odwzajemni twoje uczucia. Kto cię nie zostawi, tak jak ja. Uwierz mi, że moje życie bez ciebie już nigdy nie będzie takie same. Już nigdy. Pokazałaś mi jaka wspaniała może być miłość. Dziękuję.

Matt.

 

Słowa wypisane na kartce czarnym tuszem stały się wielką, czarną rozmazaną plamą. Moje łzy skutecznie zamazały tamte słowa. Serce zostało przeszyte na wylot. Osunęłam się na podłogę, cała drżąc. Szloch dławiący się w moim gardle, nagle został wydobyty z niego. Szlochając z bólu, z rozpaczy i smutku podniosłam się z paneli. Wstałam i udałam się do łazienki. Znalazłam to, co szukałam. Paczka żyletek. 

Tylko mnie nie atakujcie za to, co jest tam napisane. Uwierzcie mi, to była najtrudniejsza decyzja w moim blogowym życiu. Tak, dobrze kombinujecie zapewne, w czwartek epilog.

Tak to czasem jest, że traci się wiarę, w to co wychodzi spod twoich palców. 

Muszę zakończyć to opowiadanie, bo po prostu jest to moja osobista decyzja. 

Z resztą, i tak nie potrafiłabym tego ciągnąć do nie wiadomo ilu rozdziałów.

Spokojnie, nadal będę pisać. Już w piątek zaczynam coś nowego. 

Mam nadzieję, że nie zepsuję tego, tak jak to.

I przepraszam, że z dwudniowym poślizgiem

Długo się do tego zbierałam.

Przepraszam.

Już w piątek, prolog na:   http://www.hope-and-faith-love-and-tears.blogspot.com/

Jeśli chcecie być tam informowani, wpiszcie się do zakładki "informowani".

Przepraszam was po raz kolejny.

Czwartek - epilog.